Wasilij Diegtiariew – Geniusz Konstrukcji Wojskowej
Pomimo skromnego wykształcenia obejmującego jedynie kilka klas szkoły podstawowej, Wasilij Diegtiariew (1880-1949) stał się jednym z najważniejszych konstruktorów broni w historii. Jego najbardziej znane dzieła to lekkie karabiny maszynowe DP (Diegtiariew Piechotnoj) i DT (Diegtiariew Tankowoj) oraz pistolet maszynowy PPD.
Kluczowe Konstrukcje
Diegtiariew jest także autorem konstrukcji rusznicy przeciwpancernej, która przyniosła mu znaczące zasługi w dziedzinie budowy broni. Jego osiągnięcia zostały docenione przez władze sowieckie – nadano mu stopień generała-majora, stanowisko dyrektora oraz miejsce w Radzie Najwyższej ZSRR.
Wprowadzony w 1928 roku karabin maszynowy DP kaliber 7,62 mm był najpowszechniej używaną bronią tej klasy w armii rosyjskiej. Prosta, wytrzymała i niezawodna konstrukcja karabinu była produkowana w ogromnych ilościach, choć niewiele egzemplarzy przetrwało do dzisiejszych czasów.
Mechanika i Konstrukcja
Karabin DP opierał swoje działanie na wykorzystaniu energii gazów prochowych. Jego zamek działał na zasadzie innowacyjnej, ale prostej konstrukcji: był zamykany rozchylanymi zawiasowo ryglami, które uruchamiała poruszająca się do przodu iglica. Choć konstrukcja była niezawodna, miała pewne wady. Najważniejsze z nich to niska wytrzymałość magazynka talerzowego na wstrząsy oraz problemy z odkształceniami sprężyny powrotnej, które występowały podczas długiego strzelania.
Ulepszenia i Nowe Wersje
Przy tworzeniu kolejnego modelu – DPM, Diegtiariew rozwiązał problem z przegrzewającą się sprężyną, umieszczając ją w komorze zamkowej za zamkiem. Nowy model wszedł do użytku podczas trwania wojny, zapewniając większą niezawodność w trudnych warunkach bojowych.
Wersja karabinu DP przystosowana do montażu w czołgach, znana jako DT, różniła się nieco w działaniu. Karabin DT posiadał metalową, wysuwaną kolbę oraz talerzowy magazynek o mniejszej średnicy i większej wysokości – co było szczególnie przydatne w ciasnych wnętrzach pojazdów opancerzonych.
Pistolet Maszynowy PPD
Pierwsze egzemplarze pistoletu maszynowego PPD wyprodukowano w niewielkich ilościach w 1934 roku. PPD był w dużej mierze repliką niemieckiego pistoletu maszynowego Bergmann z czasów I wojny światowej, wzbogaconą o rozwiązania zaczerpnięte z fińskiego pistoletu Suomi. Był to prosty pistolet maszynowy z drewnianą kolbą i magazynkiem bębnowym na 71 nabojów kalibru 7,62 mm. Działał na zasadzie zamka swobodnego.
Model 34/38 został później zastąpiony przez Model 1940, w którym zmodyfikowano magazynek oraz sposób jego mocowania. Pistoletu PPD używano od wojny rosyjsko-fińskiej aż do końca II wojny światowej. Jednak ze względu na skomplikowaną produkcję, PPD został ostatecznie zastąpiony prostszymi konstrukcjami autorstwa Szpagina i Sudajewa.
Dane Techniczne PPD
- Kaliber: 7,62 mm
- Amunicja: nabój pistoletowy TT
- Długość broni: 788 mm
- Masa broni: 5,4 kg
- Szybkostrzelność:
- Teoretyczna: 900 – 1000 strzałów na minutę
- Praktyczna: 30 – 40 (ogień pojedynczy), 100 (ogień ciągły) strzałów na minutę
- Donośność skuteczna: 500 m
- Pojemność magazynka: 71 nabojów
Diegtiariew, pomimo skromnych początków, zapisał się w historii jako jeden z najbardziej utalentowanych konstruktorów broni, którego projekty miały ogromny wpływ na rozwój uzbrojenia w XX wieku.